Terapeutka robotów
Uczę roboty odczytywania ludzkich emocji.
Dlaczego lubię ten zawód?
Roboty pomagają ludziom w codziennym życiu, wykonując za nich różne męczące lub trudne zadania, opiekując się osobami starszymi i chorymi. Cieszę się, że dzięki mnie coraz lepiej dogadują się ze swoimi właścicielami.
Czym się zajmuję?
W przyszłości w codziennym życiu będą nam towarzyszyć roboty różnego rodzaju. Potrzebna więc będzie praca specjalistów, którzy będą uczyć roboty rozpoznawania ludzkich emocji i prawidłowego reagowania na nie. To będzie szczególnie ważne w przypadku tzw. robotów asystujących, które na przykład będą opiekować się dziećmi albo osobami starszymi, czy pomagać w pielęgnacji chorych w szpitalach. Im więcej robot będzie mieć do czynienia z ludźmi, tym bardziej użytecznym dla niego będzie, jeśli będzie potrafić rozpoznawać ludzki nastrój i reakcje wyrażane w sposób niewerbalny, czyli bez użycia słów. Robot, zwłaszcza opiekujący się dziećmi lub obsługujący chorych, będzie musiał umieć sprawnie oceniać, czy człowiek jest zadowolony, smutny, przestraszony, zły, senny, czy odczuwa ból. Dzięki właściwej ocenie i adekwatnej reakcji będzie mógł w porę uspokoić przestraszoną osobę, zaproponować podanie leków przeciwbólowych, odwołać zaplanowane aktywności, np. spotkania ze znajomymi, zasugerować wezwanie specjalistycznej pomocy. Dowie się też, czy właściciel jest zadowolony z jego pracy.
Moja praca polega na uczeniu konkretnego androida odczytywania emocji osoby, którą się opiekuje. Indywidualizacja jest konieczna, bo każdy z nas w inny sposób reaguje na różne sytuacje z codziennego życia. Jedni, kiedy są zdenerwowani nerwowo stukają palcami o blat stołu, inni chodzą tam i z powrotem, jeszcze inni płaczą. Dlatego najpierw muszę poznać osobowość klienta, który będzie korzystać ze wsparcia robota, i zarejestrować katalog najczęstszych reakcji, z jakimi robot może mieć do czynienia w codziennej pracy. Ustalam też, czego klient oczekuje od robota: w jakich czynnościach ma mu pomagać, np. w ubieraniu się, w robieniu zakupów, i jak ma reagować w sytuacjach niekonwencjonalnych: zadzwonić do lekarza rodzinnego, wezwać rodziców?
Czasem robot źle odczyta emocje właściciela, a wtedy moim zadaniem jest wytłumaczenie człowiekowi, dlaczego jego android niewłaściwie zareagował i jak może w przyszłości lepiej się z nim komunikować, zaś maszynie powinnam zaprogramować dodatkowy algorytm reagowania tak, by jej klient był w przyszłości bardziej zadowolony z usług.
Co powinnam umieć?
Żeby móc uczyć roboty rozpoznawania ludzkich emocji potrzebuję wiedzy z informatyki, robotyki i psychologii. Muszę potrafić używać różnych języków programowania, np. C++, Ruby, Java, Python oraz tworzyć nowe programy służące robotom do uczenia się odczytywania ludzkich emocji.
Ważna jest też znajomość automatyki i robotyki, bo muszę znać się na budowie i działaniu różnego typu robotów, wiedzieć, do jakich zadań najlepiej się nadają, a czego nie są w stanie wykonać i z czego wynikają te ograniczenia oraz wiedzieć, jak działają systemy sterowania pracą robotów, potrafić je uczyć konkretnych zachowań poprzez odpowiednie oprogramowanie.
Muszę też dobrze znać się na ludzkich emocjach i potrafić je odczytywać z komunikatów niewerbalnych, czyli wyrazu twarzy, pozycji i ruchów ciała. Muszę wiedzieć, jak organizm człowieka zachowuje się w stresie, kiedy jest zmęczony, zdenerwowany, zadowolony. Czego wyrazem mogą być rozszerzone lub zwężone źrenice, trzęsące się dłonie, łamiący się głos, uśmiech, łzy, wzrost lub spadek tętna, ciśnienia i temperatury.
Jakie kompetencje miękkie są ważne w mojej pracy?
- empatia,
- wytrwałość,
- kreatywność,
- samodzielność,
- umiejętność interpretacji uzyskanych informacji,
- zdolności analityczne.
Gdzie mogę pracować?
Mogę znaleźć zatrudnienie w firmach produkujących roboty, sklepach z robotami lub w serwisach zajmujących się ich naprawą i konfiguracją.
Źródła:
Tekst udostępniony na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 (CC BY 4.0). Jeśli chcesz go rozpowszechnić lub użyć w swoich materiałach, zajrzyj tutaj.
