Najprościej byłoby powiedzieć, że bawię się włosami. Wykonuję z nich wszelkiego rodzaju elementy fryzur: peruki, półperuki, sztuczne zarosty, treski, dopinki, pasma, a potem zajmuję się ich konserwacją, czyli czyszczeniem, uzupełnianiem, przeróbkami, dopasowywaniem. Jak powstaje peruka? Wszystko zaczyna się od surowca. Najlepsze są naturalne włosy. Po obcięciu lub wyczesaniu wymagają mycia, posortowania i wiązania, a niekiedy też farbowania na pożądany kolor. Potem – niczym u krawcowej – muszę wziąć miarę na czepiec, czyli obcisły „czepek”, dzięki któremu sztuczne włosy będą trzymać się na głowie. 

---

Peruki najczęściej przygotowywane są bowiem dla konkretnej osoby, a kształt czaszki to sprawa indywidualna. Najważniejszy i najdłuższy etap pracy to tkanie. W drobniutkie dziurki w tkaninie wplata się najwyżej po kilka włosów, a praca jest trochę podobna do tkania dywanu, tylko o wiele bardziej precyzyjna. Na koniec z utkanych włosów wykonuje się fryzurę zgodnie z życzeniem klienta: włosy można przystrzyc, ufarbować, zrobić trwałą albo balejaż – do wyboru do koloru. Wreszcie przychodzi pora na mocowanie mojego wyrobu na głowie klienta. W zależności od tego, czy jest to peruka, półperuka, sztuczny zarost, treska, dopinka czy pojedyncze pasma, używam taśm, wsuwek, specjalnych klamerek albo… kleju. 

---

Jeśli pracuję w teatrze albo w operze często sama projektuję peruki albo doradzam kostiumografowi, jakie powinny być, żeby pasowały do reszty kostiumu aktora czy śpiewaka. Muszę je też myć i czesać, żeby w kolejnych przedstawieniach wyglądały tak samo świeżo jak na premierze, a w razie potrzeby także dopasowywać, jeśli zmieni się odtwórca danej roli. Gdy moja peruka ma zastąpić włosy utracone np. w wyniku wypadku albo chemioterapii – też często doradzam, jaka powinna być, żeby pasowała do typu urody. Dlatego powinnam mieć dobre wyczucie estetyki, wyobraźnię przestrzenną i zmysł plastyczny. Muszę też znać się na modzie, wiedzieć jakie fryzury są akurat popularne, a także śledzić nowinki z zakresu technik perukarskich. 

---

Co powinnam umieć? 

W pracy posługuję się rozmaitymi narzędziami. Najważniejsze są igiełki i szydełka, którymi wplatam włosy, ale używam też czesadeł, kartaczy, pletniaków, kołowrotków, żelazek perukarskich, piecyków perukarskich, grzebieni, nożyczek, lakierów, suszarek i drewnianych głów, na których łatwiej zobaczyć postęp pracy. Żeby jak najlepiej wykorzystywać je podczas pracy muszę znać się na ich działaniu i w razie potrzeby umieć wykonać drobne naprawy. 

---

Dodatkowo przydaje się znajomość komputera, specjalne oprogramowanie pozwala bowiem często pokazać klientowi, jak będzie wyglądać w takiej a nie innej peruce jeszcze zanim zabiorę się do pracy. 

---

Muszę znać się na rodzajach klejów, farb do włosów i innych środków chemicznych, których używam w mojej pracy, oraz wiedzieć, jak je bezpiecznie stosować. 

---

Znajomość fizycznych właściwości materiałów, z których tworzę peruki: odporność na odkształcenia, rozciągliwość, pomaga mi dobierać je tak, aby moje wyroby były trwałe i estetycznie wykonane. 

---

Jakie kompetencje miękkie są ważne w mojej pracy? 

• cierpliwość, bo utkanie jednej peruki trwa 2-3 tygodnie po kilka godzin dziennie,
• kreatywność,
• dokładność,
• skrupulatność,
• wyobraźnia przestrzenna,
• wyczucie estetyki,
• umiejętność pełnego skoncentrowania się na pracy,
• wytrwałość,
• sumienność,
• podzielność uwagi.

---

Gdzie mogę pracować? 

Mogę znaleźć zatrudnienie w teatrze, operze, stacjach telewizyjnych, studiach filmowych,… Mogę też otworzyć własną działalność gospodarczą.